Ateş bir gün suyu görmüş yüce dağların ardında
Sevdalanmış onun deli dalgalarına.
Hırçın hırçın kayalara vuruşuna,yüreğindeki duruluğa...
Demiş ki suya: Gel sevdalım ol,hayatıma anlam veren mucizem ol...
Su dayanamamış ateşin gözlerindeki sıcaklığa,al demiş;
Yüreğim sana armağan...
Sarılmış ateşle su birbirine sıkıca,kopmamacasına...
Zamanla su buhar olmaya,ateş kül olmaya başlamış.
Ya kendisi yok olacakmış, ya da aşkı.
Baştan alınlarına yazılmış olan kaderi de yüreğindeki kederi de
alıp gitmiş uzak diyarlara su...
Ateş kızmış,ateş yakmış ormanları...
Aramış suyu diyarlar boyu,günler boyu,geceler boyu...
Bir gün gelmiş suya varmış yolu
Bakmış o duru gözlerine suyun,biraz kırgın,biraz hırçın.
Ve o an anlamış ki aşkın bazen gitmek olduğunu.
Ama gitmenin yitirmek olmadığını.
Ateş durmuş,susmuş,sönmüş aşkıyla.
İşte o zamandan beridir ki:
Ateş sudan, su ateşten kaçar olmuş...
Ateşin yüreğini sadece su,suyun yüreğini sadece ateş alır olmuş...