Bağışçıların gözüyle “Kültür Gezisi”...
05.07.2013
Mehmetçik çocuklarına yönelik düzenlenen “Kültür Gezisi” kapsamında, öğrencilerle biraraya gelen bağışçılar duygulu anlar yaşadı. Hem Vakıf Genel Müdürlüğünde hem de öğle yemeğinde Mehmetçik çocuklarıyla tanışma fırsatı bulan bağışçılar duygularını şu şekilde dile getirdi:
Tülay Bahadırlı: “Mehmetçik Vakfı bağışçısı olduğumuz için iftihar ediyoruz”
Mehmetçik Vakfı tarafından yapılan bu organizasyonda fevkalade duygusallaştım. Mehmetçiklerimizin çocuklarının, Vakıf şemsiyesi altında birlik içerisinde yer almasından çok etkilendim. Oradaki çocuklarımızın, bizlerin ellerini öpme arzusundan çok iftihar ettim. Onlarla sohbet etme imkanı bulduğumuz için de çok mutlu oldum. Konuştuğum çocuklarımız, sahipsiz olmadıklarına inandıklarını söylediler, bunu duymaktan da çok keyif aldım. Şunu da söylemeliyim ki onların “y kuşağı” duyarlılığından da etkilendim. Elbette ki yaptığımız bağışların doğru adrese gitmesinden dolayı da çok mutlu olduk. Mehmetçik Vakfı bağışçısı olduğumuz için iftihar ediyoruz.
Saime Güner: “Keşke hepsini ben okutabilsem”
Bizi öğrencilerimizle buluşturduğunuz yemek çok güzeldi. Hem beni hem de eşimi çok duygulandırdı. İnanın şu anda bile gözlerim yaşarıyor. Hepsi bizim gözümüzün içine baktılar saygıyla. Hepsi pırıl pırıldılar... Her birini tek tek öpmemek için kendimi zor tuttum. Hepsi geleceğin bir doktoru, bir avukatı, bir subayı, mühendisi olacak biliyorum. Onları benim doğurup doğurmam önemli değil. Her birini evladım gibi sevdim. Yemek yediğimiz öğrencilerle öyle kaynaştık ki telefon numaralarımı istediler. O yemekten sonra telefonlaştık bile… Neredeyse hepsini alıp götürsem evimde misafir etsem dedim içimden. O kadar mutlu oldum. Sonra sizlerin güzel güler yüzünüz… Keşke Mehmetçik Vakfına daha büyük bağışlar yapabilsem… Eşimle de konuştuk. Keşke imkânımız olsaydı da başka bağışçılara gerek kalmadan şu çocukların hepsini biz okutabilseydik dedik.
Gül Karabuda: “Onlarla duygulanmamak mümkün değil”
TSK Mehmetçik Vakfının bağışçılarla gençleri bir araya getirdiği yemekte duygulanmamak mümkün değildi. Kızlı erkekli, ister lise ister üniversite yeni başlamış olsunlar, hepsinin yüzünde güzel ve insanı ısıtan bir gülümseme vardı. Zaman zaman duygulanmış ve gözlerim yaşaracak gibi olsa da bir içimde bir sıcak his uyandı. Onlarla birlikte olmak beni de sanki o yaşlara sürükledi. Bir de Türkçeleri düzgün ve sevimliydiler. Ben de arada bir onlarla gençleştim ve hakikaten içim kıpır kıpır oldu. Bundan sonra yollarının bahtlarının açık olmasını dilerim. Emeği geçen herkese teşekkür ederim.
http://www.mehmetcik.org.tr/duyurular_72.html