O kadının yüzü aklımın duvarlarına koyu mavi bir boya ile çizildi. İnsanların güzel yürekli olanlarının sembolü o yüz artık. Ne zaman iyiliğe güvenimi kaybedersem kaldırıp başımı, içimin duvarına kazınmış o yüze bakacağım...
Bahçede duruyorlardı. Sigara içiyordu o kadın ve karşısındaki ona birşeyler anlatıyordu. Az ilerilerinde durmuş bir yandan sigara içiyor bir yandan da binanın tavanına yuva yapmış kırlangıçları izliyordum. Kırlangıçların yuvaları için getirdikleri çamurdan bir parça ayaklarımızın dibine düştü.
Kadın konuşmasını böldü ve düşen çamura baktı.Ve gözünü çamurdan ayırmadan anlatmaya başladı: "Eski evimin balkonuna yuva yapmıştı kırlangıçlar. Hem de her iki balkona da. Bir gün arka odadan bir ses duydum. Bir yavru kırlangıç içeriye girmiş. Beni görünce gardrobun arkasına attı kendini. Korktu garibim. Elimi uzattım çıkaramadım. Onu orada bıraksam yine ölecek. Öyle küçüktü ki... Eşimi çağırdım. O da dakikalarca uğraştı. Yok çıkmıyor. Öyle korkmuş ki kıpırdayamıyor bile. Bilmiyorum, belki de sıkışmıştı. Dolabı çekmeye çalıştık çekemedik. Çok ağır, parçaları da ayrılmıyor. Sonunda marangozu çağırdık. Dolabı söktü adam. Yavru uçup gitti. Sonra dolabı yeniden monte ettirdik. Görüyor musun sen şu küçük kuşun yaptığını bize?" Yüzüne yayılan tatlı gülümsemeye bakıp kaldım şaşkın şaşkın. "Hangi zamanlardan geldin sen de kalbinde böyle bir hayat sevgisi taşıyorsun?" demek istedim ama öylece bakakaldım içim içimden taşarak.
Ah kız kardeşim olsun istedim o kadın. Kardeşim olsun da ona her baktığımda diyeyim ki; "İşte iyiliğin hükmünü kaybetmediğinin kanıtı karşımda duruyor. Kanlı canlı, kardeşim benim." Ve tutup bu kadını alnından öpmek istedim. Küçücük bir yavru kuş için binbir zahmeti göze alan, onun da bir hayatı olduğunun bilincinde olan bu kadın alnından öpülesi değilse, nedir? Yol kenarında ölen insanların yanından geçip giden adamlar ve kadınların ülkesinde yaşayan biri için bu kadın elleri öpülesi değilse nedir?
Hala umut var, iyi olan kraliçenin askerleri azaldılar ama tümden yenilmediler. Son asker de gidinceye kadar hala umut var insana dair. Beyaz Kraliçe bir gün Kara Prensi altedecek. İşte o zaman binlerce kırlangıç yavrusu doğacak dünyada. Ve o yavrular bilecekler ki insanoğlu onları hep koruyacak. Ve insanlar bilecekler ki; iyilik asla yenilen olmayacak... Bir gün mutlaka...(alıntı)