Çıplak dallara tünemiş üç karga,
Ellerimle ektiğim karanfil ve sardunya
Alaca karanlığını dağıttı sabahın.
İçim inanç ve huzur doldu.
Düşündüm arada bir yakaladığım bu inançla;
Bulmaya çalıştım,
Kim olduğumu, ne olduğumu, ne olmadığımı.
Kargalardan biri”boşver, ne yapacaksın bulup da” dedi
Ötekiler güldüler..
Diğeri;”sardunyalara sor” dedi.”onlar seni tanırlar.
Üçüncüsü düşündü uzun uzun
“doğru”dedi.”kimiz, neyiz biz?
Dünyanın hangi merkezindeyiz?
“ Düşünmeyin” dedi karanfil
bilge bir gülümseyişle,
“Ne yaratıyorsanız o’sunuz işte”
“çiçeksiniz, kuşsunuz, sevgisiniz,
Ve bir yaratanın sevgilisi belki de…”