Bana Sayın Denktaş’ı anlat dediler.
Onu yazmak kolay değil…
“Bir Ömür, bir tarih,” deyip çıktım.
***
Ona dar gelmeyecek makberi kimler kazsın,
Gömseler de seni Kıbrıs’a, sığmazsın!..
***
Dünya alem gibi onunla unutulmaz anılarım vardı.
Erenköy’de onu çok daha yakından tanımıştım.
***
Etrafına yaklaşımları güzeldi, hoştu, yumuşaktı, müşfikti,
Ve daim düşmanına karşı dahi sevecendi.
Kıbrıs’la doğmuş, bir ömür Kıbrıs’la yaşamış,
Yaşamını Kıbrıs’la noktalamıştı.
***
O gün, orada o suskunluk ortamında,
Sessizliği, suskunluğu yine kendisi bozdu.
“Bize ‘Kıbrıs’ denmeyince konuşamayız,” demişti.
Gülüşmeler oldu.
“O Denktaş değil Kıbrıs’tı.”
***
Onun için Kıbrıs Türk’ü Anadolu’nun kopmaz parçası idi.
Ayak izleri Anadolu’nun her yanında vardı.
Müşfik yüzünün hatırası, her Türk insanının gönlünde yatardı.
Serhat boylarının Kıbrıs’taki özgürlük savaşçısıydı,
Ve gücünü Anavatandan alıyordu.
***
Hesabını iyi bilirdi. Yüksek zekanın idolüydü.
Kıbrıs Türk Toplumunun korkusuz lideriydi?
Makarios onu yakalasa da, asacak değildi ya!...
Dimdikti, korkusuzdu, mert bir kahramandı…
Canını budaktan esirgemezdi.
Makarios, “Kıbrıs’a gelişini yasakladığında,
Beş metrelik sandalla Mağusa’nın Karpaz sahiilerine çıkması bundandı.
***
Onun herkesle bir anısı vardı.
Herkes gibi benimde,
1964 Erenköy Savaşlarında aramızdaydı.
Aramızda gezer müşfik bakışları,sözleri bize moral verirdi.
***
Gün o gün, 8 Ağustos 1964,
Mahşer günü, düşman son darbeyi vuracaktı.
O da taktı miğferini başına,
Karargahta aldı bir telaş,
Yürüdü tepeye, cepheye vardı,
Savaşacak, savaşacak, savaşacaklardı.
***
Onun da vardı tek kurşunu saklı,
O öğretmişti bize bu aklı,
Ben gibi onlar gibi o da,
Beynine sıkacaktı son kurşunu,
Kararlıydı ve asla teslim olmayacaktı.
***
Geldiler ve kurtulduk.
Kim geldi?
Türk uçakları geldi, kuzey yıldızları geldi.
Göklerin hışmı, Tanrı’nın adaleti sanki.
***
Cengiz Topel ismli yıldız kaydı göklerden,
Düşmanın korkusu oldu, Anadolu’mun ruhu,
Dillerde kaldı, bedenler işledi, efsane oldu.
İsmi göklere yazıldı, tarihte altın sayfa buldu.
***
Onu hasta yatağında, son ziyaretimde,
Artık kadere olan çaresizliğini biliyordu,
Yine de son ve tek cümlesi şu oldu.
“Biz Erenköy’e dans etmeye gitmemiştik.”
Nutkum tutuldu, sesim çıkmadı,
Sadece için için ağladım.
Yanacıklarını okşayıp ayrıldım.
Tanrıdan rahmet diler, nur içinde yatsın,
Erenköy Mücahidi
Onu Bulvarlarına yazan Antalya Büyük Şehir Belediye Başkanı ve çalışanlarına sonsuz teşekkürlerimi sunarken,
Hepinizi hürmetle selamlarım.
Hoşça kalınız
Hüseyin LAPTALI
21 Aralık 2012