kuruttugum yaraLar simdi bir bir kaniyor, icinden hep SENDEN bir seyLer cikiyor hatiraLarimin. baktigim bütün aynaLar SENi bagiriyor, aLdigim tüm nefesLer SEN kokuyor. yaLan degiL, gözLerim hâLâ kanLi ve resmine bakip bakip ah cekiyor güLüsLerim. simdi SEN nerede kaLmistin hayatimda? BENi ihmaLe iten sözLerinin tamamini unuttum ve bütün kapaLi mekanLarda SENi aradim. SEN bir gariptin, gülüyordun ve sacLarinin kokusu buhuLandiriyorken BENi, birden SEN, SEN oLmuyordun. tasiyordum kuru nehirLer gibi, yada tekrar tekrar öLüyordum. yine bir cikmazdan cikarsin diye, SENi bekLiyor bütün uzuvLarim. asktan yananin, sonudur küL oLmak. BEN küLLerimi savuruyorum. SEN yokken, ates oLup kurutuyorLar umutLarimi. SENiN bakisini hatirLar gibiyken, usLu biLdigin BEN öLdüresiye aziyorum. kaziyorum bütün girdigim mezarLari. hangisi BENiM? sanirim en son gidisinLe girdigim mezarda yatiyorum. nedense oradan da BEN cikmiyorum. tuhaf bir sabahin koynundayim, gözLerim günese bakmaya cesaret edemiyor. nihavent hicaz ve buseLik susuyor, kaLbim atmaya yeniden basLiyor ama bu sabah makami BANA deLi yakisiyor. "dön" diyor, zaten gittigin gurbetten BEN SANA geri dönmüyorum, sadece KENDiMi yeniLiyorum ve SANA hasret susuzLugumu iciyorum. anLiyacagin yine kör kütük asiginim. SENi geceLerLe payLasirken ögrendigim tek sey, deLi bir misrayLa askini anLatmakti. simdi oda eLimden gitti. hem öksüz hem yetimim artik. beLki SANA yaziLan son sözLerim bunLar hasretim....