YAŞAYAN ÖLÜYE SESLENİŞ...
Gündüz bir rüya gördüm.
Hırpani, derbeder biri bindi otobüse,
Saç sakal karışmış, pislik ve yağlı, parlak…
Çehre züğürdü bir yüz, kir pas,
Ten rengi belli değil, kısık gözler…
Yorgan misali ceketi bu sıcak günde,
Yamalı lekeli, kirli mi kirli,
Belli değil hangi kumaştan olduğu…
Baca azmanı paçaları, biri kısa biri uzun,
Pabuçlar çarık, topuklar basık,
Sağ topukta kir, nasırlaşmış fark atmış tenine…
Hırpani, derbeder, geldi geldi de,
Tam önümde durdu, yapıştı kapı direğine…
Orta boylu pehlivan yapılı amma,
Yaşayan Ölü’ydü sanki…
* * * * *
Birkaç durak ötede, şoför ünledi, “Sen sen,” dedi
Yaşayan Ölü’ye seslendi… “Bilet parası,”
“Kartta para bitti” dedi, Yaşayan Ölü utanarak…
“Anla işte param yok,” demek istedi,
Akıllıydı da garibim…
“İn aşağı,” diye ünledi şoför…
Yaşayan Ölü sessiz ve ağlamaklı,
Kovulmalara alışıktı, insanlık kalmamıştı,
Sessizce indi, gitti, kendi dünyasına, kader bu…
* * * * *
Sonra bir başka garip düştü gündüz vakti rüyama…
Yedi uçağı vardı bu fakirin, son model…
Hava filosu kurmak kolay mı?
Alın teri gözyaşı dökmüştü bir ömür…
Onun derdi de buydu, daha daha zengin olmak…
* * * * *
Az mı gezmişti tüm dünyayı,
Evliya Çelebi halt etmiş yanında…
Sevseler de gider, sevmeseler de gider her gün…
Yaşayan Ölü’ler umurunda mı?
Önce “Kardeşim Esat” der, sözde kalbinden severcesine;
Sonra çevir gaz yanmasın, hem de namazında niyazında...
“Katil Eset, Katil Eset” der öfkeden çıldırmışçasına…
* * * * *
Fas kıralı istemiyordu onu…
Hava bitti, yol bitti, uçak düştü, Mağrip çöllerine…
Yedi uçaklı adam suyu arıyordu, yaşamak için…
Yaşayan Ölü geçti yanından nispet edercesine ve dedi ki;
Reva görmedinse bana dünyada, bir lokma ekmek…
Huriler çağırdı beni, varayım diye cennete…
Varsın çöl suları senin olsun, bulabilirsen…
Su su diye ağladı yedi uçaklı adam…
Güle güle Yaşayan Ölü, sevgilerle...
Uyanmışım…
Hoşça kalınız.
07 Haziran 2013
Hüseyin LAPTALI