Bundan 643 yıl evvel (1328) bir gün, Suluca Karahöyük bucağının baktığı ovada bir toz bulutu… Toz bulutu, Hacı Bektaş Veli dergâhına doğru ilerliyor.
Bulut yaklaşınca her şey belirdi: 40–50 atlı… En önde yağız atlara kurulmuş tuğ taşıyan birkaç öncü… Arkalarında beyaz bir küheylan üzerinde, haşmetli ve başbuğ kıyafetli biri… En arkada da maiyet atlıları.
O anda, dergâhın içinde, kıbleye karşı zikirle meşgul Hacı Bektaş Veli’nin hiçbir şeyden haberi yok…
Alay dergâhın kapısına gelince öncüler hemen attan inip tuğları yere diktiler.
Bir nida:
-Sultan Orhan Gazi, Hacı Bektaş Veli’nin ellerinden öpmeye geldi!
Hacı Bektaş Veli, kapıda… Dudaklarında ince bir tebessüm, genç devletin ilk teşkilatçı ikinci padişahına bakıyor.
Orhan Gazi, şeyhin ışık saçan yüzüne bakıp dedi:
-Bu uzun yoldan, size, devletimize ve ordumuza dua etmenizi dilemek için geldim. Yanıma da, yeni teşkil ettiğimiz askerlerden bir kaçını aldım.
-Dualarım sizinle… İnşallah zahmetiniz boşa çıkmaz. Göreyim, beraber getirdiğiniz yeni askerleri…
Dışarıya çıktılar. Orhan Gazi’nin işaretiyle, kılıkları ve edaları öbürlerinden ayrı, bir arada duran birkaç asker koşup şeyh ile Sultanın karşısında saf başladılar. Şeyh bunların yüzüne baktı:
-Maşallah! Ne güzel, ne civan kişiler!
Ve ilerleyip sağ elini bunlardan bir tanesinin başına koydu:
-İsimleri “Yeniçeri” olsun… Allah yüzlerini ak, pazılarını güçlü, kılıçlarını keskin, oklarını vurucu eylesin.
Yeniçeri işte böyle kuruldu.
Kaynak: Yeniçeri (N. Fazıl Kısakürek)