'bebeğimi görebilirmiyim?' dedi anne.kucağına yumuşacık bir bohça verildi ve mutlu anne bebeğinin minik yüzünü görebilmek için kundağı açtı ve şaşkınlıktan adeta nutku tutuldu!
anne ve bebeğini seyreden doktor hızla arkasını döndü ve camdan bakmaya başladı.
bebeğin kulakları yoktu...
muayenelerde bebeğin duyma yetisinin etkilenmediği sadece görüntüsü bozan bir kulak yoksunluğu olduğu anlaşıldı.aradan yıllar geçti,çoçuk büyüdü ve okula başladı.bir gün okul dönüşü eve koşarak geldi ve kendisini annesinin kollarına attı.
hıçkırıyordu...bu onun yaşadığı ilk hayal kırıklığıydı;
ağlayark...'büyük bir çoçuk bana ucube dedi...'
küçük çoçuk bu kadersizliğyle büyüdü.arkadaşları tarafından seviliyordu ve oldukçada başarılı bir öğrenciydi.sınıf başkanı bile olabilirdi;eğer insanalrın arasına karışmış olsaydı.
annesi her zaman ona;
'genç insanlar arasına karışmalısın'diyordu,ancak aynı zamanda da yüreğinde derin bir acıma ve şefkat hissediyordu.
delikanlının babası aile doktoru ile oğlunun sorunu ile ilgili görüştü,'hiç bir şey yapılamazmı?'diye sordu...
doktor'eğer bir çift kulak bulunabilirse organ nakli yapılabilir!'dedi.
böylece genç bir adam için kulaklarını feda edecek birsi aranmaya başlandı.
iki yıl geçti... bir gün babası;
'hastaneye gidiyorsun oğlum,annen ve ben,sana kulaklarını verecek birini bulduk anacak unutma bu bir sır!'dedi.
operasyon çok başarılı geçti ve adeta yeni bri insan yaratıldı.
yeni görünümüyle psikolojiside düzelen genç okulda ve sosyal hayatında büyük başarılar elde etti.daha sonra evlendi ve diplomat oldu.yıllar geçmişti bir gün babasına gidip sordu;
'bilmek zorundayım,bana bu kadar iyilik yapan kişi kim?ben o insan için hiç bir şey yapamadım...bir şey yapabilceğimide sanmıyorum'dedi.
babası;'fakat anlaşma kesin,şu anda öğrenemzsin henüz değil...'
bu derin sır yılllar boyunca gizlendi.ancak bir gün açığa çıkma zamanı geldi.hayatın en karanlık günlerinden birinde annesinin cenazesi başında babasıyla birilikte bekliyordu.babası yavaşça annesinin başına elini uzattı,kızıl kahverengi saçlarını eliyle geriye doğru itti;annesinin kualkları yoktu.
'annen hiç bir zaman saçını kestirmek zorunda kalmadığı için çok mutlu oldu' diye fısıldadı babası.
'...ve hiç kimse annenin daha az güzel olduğunu düşünmedi değil mi?'
gerçek güzellik fiziksel görünüşe bağlı değildir,ancak kalptedir...
gerçek mutluluk gördüğün şeyde değil asıl görülmeyen yerdedir...
gerçek sevgi yapıldığı bilinen şeyde değil,yapıldığı halde bilinmeyen şeydedir...