hüzün isgaLinde yüregim....
bir gün beLki yokoLmani düsünmek, canimi öyLe acitiyor ve korkutuyor ki, parca parca oLuyor yüregim. kaLbimin parcaLarini topLamaya caLisiyorum yerden. zaman zaman icimde kopan firtinaLari söyLeyemiyorum ve sadece sessizLesiyorum. saatLerce canimi acitan SENSiZLiGi düsünüyorum, kimseye beLLi ettirmiyorum savasimi. yokLugunLa savasmak görünmeyen bir düsmana kiLic saLLamak gibi. yoruLuyorum, düsüyorum ve tekrar kaLkiyorum ama SENSiZLiGi yenmeyi basaramiyorum. en büyük korkum SENSiZLiK ve BEN bu korkuLarimLa kendim biLe yüzLesemiyorum, cünkü SENSiZ oLmayi yediremiyorum kendime. bir kez kabuLLensem, sanki o an
cikip gidecekmissin gibi geLir yüregimden. oysa yanimda, hep yüregimde tasiyorum SENi. orada oLdugunu biLmek, yasama ve hayata tutunma gücü veriyor. korkuLarimLa yüzLestigim anda o gücü kaybetmekten cekiniyorum. gece uykuLarim kaciyor, kendimLe hesapLasiyorum. "ya birgün giderse, ya birgün giderde BENi yaLnizLiga mahkum ederse" diye sorguLuyorum kendi kendimi. bi süre sonra gözLerimi kapatip daLiyorum. sonra siddetLi bir yagmur basLiyor. sanki gökyüzü her damLasiyLa SANA oLan sevgimi haykiriyor, SENi SEViYORUM, SENi COK SEViYORUM diye. bir hayaLden bir hayaLe gecerken sabahi karsiLiyorum. günes penceremden iceri girerek gecenin kasvetini getiriyor. hayaLLer bir sonraki geceye kadar cekiLiyor gözLerimden. hayaLLer gözLerimden cekiLiyor diye kizma sakin! cünkü BENiM günüm hep SENiNLE basLayip SENiNLE bitiyor....
bu yazi, icimdeki SENi kaybetme korkusunu anLatmaya yetermi?