Maliye eski memurlarından Trabzonlu Ragıb Efendinin hatıratından:
Bir tarihte Fizan muhasebeciliğinden ayrılarak Trablusgarp’a gidiyordum. Yolda sıtmaya tutuldum. Bir gün, çölün ortasında, kızgın kumlar içinde çadır kurdurup bitap bir halde yattım. Bir aralık deveci, yanıma gelip yatağımın başucuna oturdu. Hatırımı sordu. Dedim ki:
-“Bir taraftan hastalığın ateşi, bir taraftan güneşin, kumların harareti vücudumu cayır, cayır yakıyor. Çölün bir gökyüzü, bir kumdan ibaret manzarası da canımı pek fena sıkıyor! Ah, sen bir kere bizim memleketi görsen! O iki tarafı ağaçlı yollar, o zümrüt gibi dağlar, ovalar, ormanlar! O türlü türlü yemiş ağaçlarıyla, sebzelerle dolu bağlar, bostanlar! İki adımda bir buz gibi soğuk, şerbet gibi tatlı akarsular; her taraftan misk gibi çiçek kokuları getiren rüzgar ise insana adeta hayat verir!...
Deveci sözüme inanamayıp dedi ki:
-“Hey efendi! Galiba rüya görüyorsun. O senin dediklerin dünyada değil, Cennette olacak şeyler!...