Unutmadım Yokluğun paramparça bölüyor beni ama ne fayda?... Ben ölmüşüm, kalmışım kimin umurunda? Bitmişim, dağılmışım artık... Bir daha sensiz tam olmayı nasıl başarırım? Umudumu kestim yaşamaktan! Ha bu gün, ha yarın diye diye ölümü gözlüyorum!... Gelsin bir an önce alsın beni, hayattan başka hiçbir şey beklemiyorum... Ne yaşanmasını umut ettiğim güzel günler, ne hayalini kuruduğum şeyler, ne gerçekleştirmeyi delice istediğim idealler... Hepsi seninle birlikte yalan oldu; bir tek günde ve bir tek sözde! Şimdi artık bahar gelse ne olur, bir ömür durmaksızın yağmur yağsa ne olur? Mutlu olup gülsem ne olur, durmaksızın ağlasam ne olur? Burda sensiz yaşasam ne olur, senden çok uzak diyarlara gitsem ne olur? Değişen hiçbir şey yok! Bundan sonra da olmayacak... Uyuyup uyandığım her sabah ruhum yine sensizliğin acısıyla dolacak! Canım o kadar çok acıyor ki bütün fiziksel acılarımı unuttum, hiçbiri umurumda değil! Ben yüreğimdeki acının derdine düştüm, gerisi umurumda bile değil! Elimde bir avuç dolusu hap, bunları içip uyuyabiliyorum ancak; seni hiç değilse uykumda düşünmemek umuduyla... Ama ne fayda? Rüyalarımda da geliyorsun yanıma... Bir tokat misali indiriyorsun sensizliğimi yüzüme, ve sonra kaybolup gidiyorsun! Ben uyanıyorum, dört duvar yine sensizlik, üstüme örttüğüm yorgan buram buram hasretin, yine ardı arkası kesilmeyen ağlama nöbetleri ve son çare ilaçlar... Ama bu acı avucumda tuttuğum ilaçlara gömülebilecek kadar basit değil! Olmuyor... Kanıma giren hiçbir yabancı madde bana ne sensizliğimi, ne de mutsuzluğumu unutturamıyor! Delice içmek, kendimi kaybedinceye kadar içmek; artık o da çare olmuyor... Ne kadar içersem içeyim artık kendimi kaybedemiyorum! Ne kadar sarhoş olursam seni o kadar daha çok hatırlıyorum, ne kadar çok içersem, seni o kadar daha çok seviyorum... Unutmak bir kenara ayıkken hatırlamadığım şeyleri bile hatırlayıp anmaya başlıyorum!.... Anlayacağın her yolu denedim, çare olabilmesini umut ettiğim herşeyi hiç düşünmeden yaptım ama olmadı; seni bir türlü UNUTAMADIM....