Ben sevdim, oyun değil, şaka değil, laf olsun diye hiç değil... Ben gerçekten sevdim! Ve bana ne yaparsa yapsın bu gerçeği asla yalan edemedim. O da sevdi aklınca. Böyle bişey yaşamadım diyordu daha önce. Benden çok seviyordu her seferinde. Vazgeçti, soğudu, yalan oldu! Hiç sevmemiş gibi, hiç paylaşmamış gibi, ben ağlarken gülecek kadar hemde...
Yüreğimdeki sevginin hakettiği mücadeleyi verdim ben yıkılışlarımla... Eksik kalan birşey yok. Ben değiştim, bıraktığından çok... Bir yüreğim kalmıştı değişmeyen. Soramıyorumki...
Bilmemki ne yaşıyor kendince kalbim. Ama ben artık yüreğimle yaşamıyorum...
YALAN DEĞİLDİ! Herşeyini affedebilecek kadar sevdim ben. Şu an bile bi ağla bak, nasıl yancak yürğim görceksin. Nasılda dert olcak içime. Ben ağlarken SEN YOKTUN!
Ömründüm senin, vazgeçilmezindim. Ama ben ağlarken yalnızdım!
Acıdım, kanadım hep. Gözyaşlarım durmadı, yastığım hiç kurumadı... Sen mutluydun, benden habersiz bilmem "neler" peşinden koşarken... Hep güldün sen...
N'olurdu yürek olsaydı seninki bassaydın bağrına! Bir ömrü adardım sana...
Ben aşık olmalıyım. Bak tomurcuklar çıktı. PAPATYALAR açtı artık. Çizdiğim O insana aşık olmalıyım! Söylemesin senn kadar sevdiğini, bana ÖMRÜM demesin...
Ama gitmesin bırakıpta, yalan etmesin...
Ben ağlarken ağlasın istemem ama, hiç olmazsa gülmesin;
Gerçek Sevsin!..
(Onu söylemeye bile cesaretim yok... "Gel, sana ihtiyacım var!" YOK de, UYAN de, kabus bunlar de!..)