Oğuz Türkleri Orta Asya' dan Mahan bölgesi Merv' den Anadolu' ya göçü başlattıklarında yolda önceden gidenleri tanıyabilmeleri için bir işaret olması gerektiğini düşünürler.Aksakallılar birbirini yanına yaklaşmadan tanıyabilmek için bir işaret bulmak üzere bir yaz günü çadırlarında oturup bu konuyu görüşürken hafiften bir yaz yağmuru yağmaya başlar ve birazdan diner.
Yaz yağmurundan hemen sonra gökte bir gökkuşağı oluşur,yaşlı aksakallılardan biri bunu fark eder ve "işte parolamız bu renklerden oluşsun "der.Çadırda bulunan ulu aksakallılar bunu kabul ederler ve Gök kuşağında bulunan renklerden kumaşlar dokuyarak her rengin mana ve muhtevasını da birlikte açıklarlar.
Derler ki; BEYAZ RENK: Duruluğu,sadeliği ve temizliği ifade etsin. YEŞİL RENK: İmanımızı,muradımızı ve İslam' ı temsil etsin. MOR RENK: Hoşgörüyü,affediciliği ve sevgiyi ifade etsin.
KIRMIZI RENK : Bayrağımızın rengini ifade etsin.
SARI RENK : İşi, bolluğu,bereketi,buğday başağını temsil etsin.
300 yıl süren göç müddetince yolda birbirini, bu renklerden dokunmuş kumaşları omuzları üstünde örtülü gören ve tanıyan kardaşlar,karındaşlar,karşılama ve buluşmadan haz duydukları için birbirine tanımaya vesile olan bu parolaya KEFİYE demişlerdir. Ne yazık ki bu TÜRK gelenği olan Kefiye daha sonra ad değiştirerek poçu,poşi gibi isimler almış ve alakası olmayan guruplar ve topluluklar bunu kendilerine mal ederek bu renklerden çeşitli anlamlar çıkartmaya çalışmışlardır.
KEFİYE bir Yörük Türkmen geleneğidir.